موسسه اطلاعات مرغداری - اندازه گيري جيوه در بافت هاي مختلف چنگر، اردك سرسبز و باكلان بزرگ

اندازه گيري جيوه در بافت هاي مختلف چنگر، اردك سرسبز و باكلان بزرگ

جابر اعظمي، عباس اسماعيلي ساري، نادر بهرامي فر

زمينه و هدف: آلودگي اكوسيستم هاي آبي به فلزات سنگين، به ويژه جيوه همواره نگراني هايي را در مورد سلامت و بهداشت موجودات آبزي پديد آورده است. بنابراين پژوهش حاضر با هدف سنجش جيوه كل در بافت هاي مختلف سه گونه از مهم ترين پرندگان آبزي شمال ايران و مقايسه آن با استانداردهاي بهداشتي موجود انجام شده است.
روش بررسي: در مجموع تعداد 51 نمونه به صورت كاملا تصادفي صيد، سپس از بافت هاي پر، كبد، كليه و عضله، نمونه هاي تهيه و غلظت جيوه كل در اين بافت ها با دستگاه پيشرفته آناليز جيوه (Leco AMA 254) اندازه گيري شد.
يافته ها: بيشترين ميزان جيوه در كبد باكلان بزرگ كه گونه گوشتخوار است، وجود داشت. ميانگين ميزان جيوه در كبد باكلان بزرگ، اردك سرسبز و چنگر 80/14، 05/2 و 18/0، در كليه 00/12، 90/1 و 17/0، در پر 57/6، 09/1 و 23/0 و در عضله 67/8، 26/0 و 09/0 ميلي گرم در كيلوگرم وزن خشك بود. مقايسه ميانگين ها اختلاف معني داري را در بين گونه ها نشان دادند (05/0>P). اما اختلاف معني داري بين جنس هاي اين پرندگان وجود نداشت (05/0< P).
نتيجه گيري: غلظت جيوه كل تجمع يافته در همه بافت هاي باكلان بزرگ از استاندارد تعريف شده WHO ،FAO و EPA بسيار بالاتر بود. دو گونه ديگر محدوديت مصرف كمتري دارند ولي ميزان تجمع جيوه در اردك سرسبز نيز قابل تامل است. اين نتايج مي تواند يك هشدار جدي براي مصرف كنندگان پرندگان آبزي به ويژه افراد آسيب پذير باشد.

کليدواژگان: چنگر، اردك سرسبز، باكلان بزرگ، جيوه، حد مجاز