موسسه اطلاعات مرغداری - بيماري نيوکاسل در شتر مرغ

اين بيماري اولين بيماري ويروسي است که قبل از سال 1986 در شتر مرغ گزارش شد. ويروس حاد عامل بيماري در تعادي از واگيري ها در گله هاي شتر مرغ در آفريقاي جنوبي جدا شده است.

اين بيماري اولين بيماري ويروسي است که قبل از سال 1986 در شتر مرغ گزارش شد. ويروس حاد عامل بيماري در تعادي از واگيري ها در گله هاي شتر مرغ در آفريقاي جنوبي جدا شده است.
سبب شناسي: تا به حال ويروس هاي سر و تيپ پاراميکسو ويريده تيپ 1 عوامل مسببه بيماري نيوکاسل در شتر مرغ محسوب مي شوند. طبق يک گزارش از کشور دانمارک طي يک دوره قرنطينه 18 قطعه از 77 قطعه شترمرغ و 4 اميو نگهداري شده تلف شدند. مشاهدات درمانگاهي و آسيب شناسي وجود هيچ بيماري قابل انتقالي را در گله نشان ندادند. ضعف هاي مديريتي و مشکلات داخلي محل نگهداري در بروز تلفات بسيار مهم قلمداد شدند. سه سويه از پاراميکسو ويروس طيور، سروتيپ 1(APMN1)از روده ها و محتويات روده اي شتر مرغ هاي مرده در آزمايشگاه جدا شدند. پادتن هاي مونوکلونال (Monoclonal) موش و تجزيه و تحليل محل هاي انحصاري(restriction site) نشان دادند که سه سويه جدا شده غير قابل تشخيص از يکديگر بوده و شبيه به ويروس هاي APMN1 مي باشند که در شيوع هاي معمول بيماري نيوکاسل در صنعت طيور دانمارک وجود دارند.
ويروس هاي سروتيپ پاراميکسو ويروس تيپ 1 يک گروه ويروسي با قرابت نزديک به يکديگر مي باشند. برخي از ارتباطات سرولوژيکي بين ويروس نيوکاسل و ديگر سروتيپ هاي پاراميکسو ويروس مشخص شده است که مهمترين آنها در مورد سروتيپ پاراميکسوويروس تيپ 3 مي باشد. سال هاي بسياري سوش هاي نيوکاسل و نمونه هاي جدا شده به عنوان يک گروه ويروسي با تشابه سرولوژيکي در نظر گرفته مي شدند. لذا اين مطلب اساس روش هاي واکسيناسيون بکار رفته جهت پيشگيري از وقوع بيماري در اغلب کشورهاي جهان بود. به هر حال اخيرا با توسعه روش هاي دقيق تر سرولوژيکي تنوع پادگني قابل توجهي بين سويه هاي مختلف ويروس نيوکاسل مشخص شده است. تفريق و جداسازي انجام يافته در شناخت همه گيري ها با منشا حيواني (اپيزوتيولوژي) ويروس نيوکاسل مخصوصا در همه گيري وابسته به کبوتر طي دهه 1980 در سراسر دنيا بي نهايت مفيد بوده است. در برخوردهاي ناگهاني با سويه هاي ويروس نيوکاسل و جداسازي آنها توانايي اين ويروس ها در ايجاد علائم کاملا مشخص و حدت بيماري حتي در همان گونه هاي ميزبان مورد توجه قرار گرفته و بر اساس توليد بيماري در جوجه ها تحت شرايط آزمايشگاهي، ويروس هاي نيوکاسل در پنج تحت تيپ قرار مي گيرند.
1- ويروس هاي ويسروتروپيک و لوژنيک که متعاقب علائم تنفسي و عصبي مرگ و مير بالايي را به وجو مي آورند.
2- ويروس هاي ويسروتروپيک و لوژنيک که مشکل بسيار حاد بيماري را با علائم ضايعات مشخص هموراژيک در لوله گوارشي ايجاد مي کنند.
3- ويروس هاي مزوژنيک که علائم تنفسي و گاهي عصبي همراه با مرگ و مير پائين را ايجاد مي کنند.
4- ويروس هاي لنتوژنيک تنفسي که موجب عفونت تنفسي ملايم يا نا آشکار مي شوند.
5- ويروس هاي روده اي بدون علائم مشخص که عفونت روده نا آشکاري را ايجاد مي کنند.
به هر حال اين گروه ها به عنوان راهنما تلقي شده و همواره ميزاني از ارتباط دادن بيش از حد وجود داشته و برخي از ويروس ها به سادگي در تحت تيپ خاصي واقع نمي شوند. هر چند مطالعات دقيق و بيشتري در خصوص پرندگان خانواده شتر مرغ مورد نياز است، ليکن از مطالب گروه بندي فوق در حال حاضر مي توان استفاده نمود.
همه گير شناسي:
موارد بروز نيوکاسل در شتر مرغ تنها از اسرائيل و بعضي از مناطق آفريقاي جنوبي گزارش شده است. در اروپا مواردي از مرگ ومير در ميان شتر مرغ هاي باغ وحش ها در قرن پانزدهم به اين بيماري نسبت داده شده است. در صورت عدم واکسيناسيون گله هاي شتر مرغ مرگ و مير بالا و زيان اقتصادي شديد در گله هاي تجاري ديده مي شود. در جوجه شترمرغ هاي 3 تا 4 ماهه ميزان مرگ و مير ممکن است تا 80 يا بيشتر نيز برسد. تا به حال بيش از 200 گونه پرنده حساس به عفونت هاي طبيعي يا تجربي نيوکاسل گزارش شده اند. به نظر مي رسد که احتمال دارد برخي از اين گونه ها بسيار حساس باشند. برخي از گونه هاي پرندگان مانند اردک ها و غاز علائم خفيف بيماري را حتي اگر با سويه هاي بسيار حاد نيوکاسل براي جوجه ها، آلوده شوند، نشان مي دهند.
طي مطالعاتي که جهت ارزيابي حساسيت شتر مرغ ها نسبت به سويه ولوژنيک اندونزيايي ويروس هاي بيماري نيوکاسل انجام يافته، مشخص شده است که تمامي شترمرغ هايي که بطور تجربي از راه داخل بيني و دهاني با ويروس نيوکاسل تلقيح شده بودند تيترهاي سرمي نشان داده و در نيمي از آنها علائم درمانگاهي ايجاد شد. دفع ويروس از سيستم تنفسي تا پايان دوره 15 روزه آزمون وجود داشت.