موسسه اطلاعات مرغداری - تاثير آنتي بادي استخراج شده از تخم مرغ و پروبيوتيك در پيشگيري از عفونت سالمونلا انتريتيديس در جوجه هاي گوشتي

زهرا مقدم شيرازي ، شعبان رحيمي ، تقي زهرايي صالحي

تاثير آنتي بادي استخراج شده از تخم مرغ و پروبيوتيك در پيشگيري از عفونت سالمونلا انتريتيديس در جوجه هاي گوشتي

به منظور ارزيابي تاثير مصرف پروبيوتيك و ايمونوگلوبولين (IgY) اختصاصي سالمونلا انتريتيديس در پيشگيري از عفونت سالمونلوز در جوجه هاي گوشتي ابتداد تعداد چهار قطعه مرغ لگهورن سفيد(33 هفتگي) با پادگن كامل سالمونلا انتريتيديس (SE) به روش عضلاني و زير جلدي ايمن شدند. غلظت پروتئيني پادگن پس از سونيكه كردن 1- mg ml500 بود. در تزريق نخست، از 250 ميكروگرم پادگن همراه با 250 ميكروگرم ماده آدجوانت كامل فروند(نسبت1:1) استفاده شد. دوز يادآور، دو مرتبه و در فواصل 14 روز با ماده آدجوانت ناقص فروند تزريق شد. خونگيري و جمع آوري تخم مرغ ها 20 روز پس از نخستين تزريق انجام گرفت. در طول دوره ايمونيزاسيون، فعاليت پادتن ضد سالمونلا انتريتيديس IgY( و IgG) در زرده و سرم با تست الايزا تعيين شد. سپس تعداد 240 قطعه جوجه نر يك روزه گوشتي (سويه راس308) در8 گروه، هر گروه شامل 3 تكرار و هر تكرار شامل 10 قطعه پرنده به مدت 56 روز پرورش داده شدند. هشت گروه آزمايشي به صورت S ،P ،A ،SP ،SA ،PA ،SPA ،C مشخص شدند. در چهار گروه به عنوان گروه هاي چالشي (S) ، در سن 7 روزگي، 4 پرنده به طور تصادفي انتخاب و با 5/0 ميلي ليتر از محلول سوسپانسيون SE حاوي CFU106*1 باكتري به روش دهاني چالش داده شدند. پرندگان در گروه هاي (A) ، از يك روزگي تا پايان دوره آزمايش، روزانه مقدار 15 ميلي ليتر زرده حاوي پادتن،را در يافت داشتند. گروه هاي حاوي پروبيوتيك (P) تا سن 21 روزگي مقدار 1/0 درصد جيره و از 21 تا 56 روزگي مقدار 5/0 درصد جيره، پروبيوتيك دريافت نمودند. گروه شاهد (C) بدون چالش باكتري و فاقد تيمارهاي پادتن و پروبيوتيك بود. به منظور بررسي عملكرد پرندگان وزن بدن و مصرف خوراك و ضريب تبديل غذايي به طور هفتگي محاسبه شد. طرح به شكل كاملاً تصادفي اجرا شد. در اين طرح از برنامه آماري SAS براي داده هاي پارامتري و از مربع كاي براي داده هاي ناپارامتري استفاده شد. بالاترين تيتر پادتن پلي كلونال در زرده و سرم به ترتيب 20 و 55 روز پس از نخستين تزريق بدست آمد. ميزان دفع باكتري در مدفوع پرندگان، در گروه هاي حاوي A، P و A-P، به طور معني داري كاهش يافت(01/0 (p< . در گروه هاي حاوي A و A-P، تعداد شمارش باكتري در سكوم به طور معني داري پايين بود (01/0 (p< . همچنين در گروه هاي چالشي حاوي A، Pو A-P، جداسازي باكتري از اندام هاي كبد، طحال و ايلئوم، كمتر بود. در هيچ دوره اي از آزمايش در بين گروه هاي مختلف از نظر ميانگين وزن بدن، ميانگين مصرف خوراك روزانه، ضريب تبديل غذايي و ميزان مرگ و مير اختلاف معني داري وجود نداشت(05/0 (p> . در سن 49 روزگي و در دوره پاياني در گروه هاي حاوي A، P و A-P ميانگين افزايش وزن بدن به طور معني داري بالاتر بود(05/0 (p< . ميانگين ضريب تبديل غذايي در گروه هاي حاوي A، P و A-P در سن 56 روزگي بهبود يافت.