|
يکشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۴۹
کد مطلب : 8686
اختلاف در توانائي جذب روده اي دي – زايلوز در ماكيان
|
بهزاد منصوري ، حسن نوده ، مهرداد مديرصانعي
|
هدف: در 2 – آزمايش، احتمال وجود اختلاف در توانائي جذبي روده كوچك براي قند دي – زايلوز در گروه هاي مختلف ماكيان مورد امتحان قرار گرفت.
روش كار: در آزمايش اول دو گروه 9 قطعه اي خروس (48 هفته) و مرغ بالغ (58 هفته) تيپ تخمگذار و در آزمايش دوم 4 گروه 10 قطعه اي نيمچه هاي تيپ گوشتي و تخمگذار نر و ماده (4 هفته) از طريق دهان محلول دي – زايلوز mg/mL(50) بر اساس mg500 براي هر كيلو گرم وزن بدن دريافت نمودند. يك نمونه خون قبل و 5 نمونه ديگر بعد از دريافت محلول دي – زايلوز از طريق رگ بالي بر اساس هر 30 دقيقه يك نمونه تا 150 دقيقه گرفته شد و غلظت دي – زايلوز در پلاسما اندازه گيري گرديد.
نتايج: در آزمايش اول غلظت دي – زايلوز به بالاترين حد خود در 60 تا 90 دقيقه بعد از دريافت محلول در هر دو گروه آزمايشي رسيد و داراي يك وابستگي درجه دوم با زمان بود (735/0 =2R براي خروس و 801/0=2R براي مرغ.) در آزمايش دوم غلظت دي – زايلوز به بالاترين حد خود در 60 دقيقه بعد از دريافت محلول در هر چهار گروه آزمايشي رسيد و داراي يك وابستگي درجه دوم با زمان بود (681/0=2R براي نيمچه خروس گوشتي و 850/0=2R براي نيمچه مرغ گوشتي و 695/0=2R براي نيمچه خروس تخمگذار و 748/0=2R براي نيمچه مرغ تخمگذار.)
نتيجه گيري نهايي: آزمايش دي – زايلوز نشان داد كه روشي حساس براي ارزيابي عمل جذب روده در پرندگان با نژادها، جنس ها، سنين و نيازهاي تغذيه اي متفاوت مي باشد.
کليدواژگان: ظرفيت جذبي ، روده ، مرغ. ، دي–زايلوز
